عاشقانه ۴

قلم و اشک و شعر و شب، یعنی...
باید این بار استخاره کنم
از تو گفتن همیشه راحت نیست
شاید این بار استعاره کنم

 

زخم یعنی تو رو نمیبینم
نمکِ زخم، اینه دنیامی
هی نمک روی زخم من، بسه...
چجوری توی خواب و رویامی؟

 

سهم روزام، خنده های بلند
شب، ولی باز سهم هق هق بود
کاش بودی حوالی شعرم
همه چی کاش مثل سابق بود

 

قول دادم غزل سرا باشم
با غزل شعر عاشقانه بگم
آنچنان پاره پاره شد قلبم
قصد کردم چهار پاره بگم

 

از مسیری که رفته بودی تو
جاده ای مونده تا که غم بخورم
من شبیه گذشته ام اصلا؟
لعنتی تا کجا بهم بخورم؟

 

رفتی و با قطار و این جاده
هی بیام و برم... یه تکراره
اخر جاده هر سری، هر بار
به خودم گفتم اخرین باره

 

اخرین باره عاشقت میشم
اخرین باره... نه! نمی تونم
من یه عمره که عاشقت هستم
حرف عقلم رو من نمی خونم

 

تو همیشه به فکر من بودی 
همه ی مشکلات از من بود
تو همیشه دلت پر از عشقه
قلب من بوده که از آهن بود!!! 

 

کفر میگم، خدای من بودی
یه دفعه دیگه دل رو باور کن
آسمونم زمین بیاد اصلا
لعنتی! یک شب و بیا سر کن

 

داغ ترکیب زخم و آهک رو
هیچ کس مثل من نفهمیده
با توام، با توام، تو رو هرگز...
هیچ کس مثل من نفهمیده

 

با توام، گوش میکنی اصلا؟
تلفن باز بوق ممتد خورد...
آخ...قرصای لعنتی ای کاش
تو رو از خاطرات من می برد...

 #حمید_رفائی

@hamidrefaeipoem